Mahmud od Kâşgara (11. vek) ga je svrstao na drugo mesto na ovoj listi posle plemena Kınık, kojem su pripadali Seldžuci, i naveo ga kao Kayıg i pokazao njegov pečat.
Naziv “kayık” u spisku turskih plemena Fahreddin Mubarak Shaha, koji je završio svoje djelo 1206. godine, također je morao izraziti ovu dimenziju.
Pošto su “g” na kraju slogova u staroturskom izbačeni u zapadnom turskom, ovo ime je dobilo oblik “kayı”.
Zapravo, Reşîdüddin Fazlullah piše ovo pleme u obliku kayija, navodi da ono znači “čvrsto”, njegov ullu je “kiša pravi snijeg”, a njegov honk je “jastreb”, a takođe daje svoj pečat. Reşîdüddin je takođe povezao vladare Oguza, Yavkuy (< Yabgulars), sa plemenom Kayı u istorijskom delu svog dela. Iz tog razloga, na listi plemena Oghuz, Kayılar je na prvom mjestu kao najčasnije pleme. Međutim, narod Kayı nije samo stvorio Yabgu, već je imao i važnu ulogu u historiji naroda Oghuz nakon islama. Zaista, u 16. veku. Iako postoje mnoga plemena Kayı koja još nisu potpuno napustila nomadizam u 19. stoljeću, mnoga naselja u Anadoliji nose ime ovog plemena (sa devedeset četiri imena mjesta). Stoga je Kayılar jedno od rijetkih plemena koje je odigralo najvažniju ulogu u osvajanju i naseljavanju Anadolije. Nema drugih plemena uporedivih s njima u srednjoj i zapadnoj Anadoliji. Naime, u XII-XIV. Od ovih devedeset i četiri imena mesta Kayı koja datiraju iz vekova, po sedam sela nalazilo se u Kütahyi i Çankırıju, po šest sela u Konji, Kastamonu, Bolu i Hamîd-ili (provincije Isparta-Burdur), i po četiri sela u Amasiji. , Ankara i Çorum sandžaka. Prema njima, podrazumijeva se da je narod Kayı dolazio u navedene krajeve u grupama za navedeno vrijeme. Od ovih dolazaka, XVI. Najveća od onih koja još nisu odustala od svog nomadskog života u vijeku su plemena koja žive u regijama Konya, Denizli i Menteşe (Muğla). Pleme Kayı u regiji Konya bilo je mirno u okrugu Bayburt između gradova Larende (Karaman) i Ereğli. II ovog plemena. Za vrijeme Bajazidove vladavine imao je desetak njiva (mezra) koje je obrađivao. Država je ove farme smatrala svojom domovinom. Za vrijeme vladavine Yavuza sultana Selima, sav narod Kayı, sa poreznom populacijom od 680, bili su “sinovi sipahija”. Godine 1547. utvrđeno je da su se neki od njih naselili u selima Kapanlar, Gökköy, İbrahim, Divaneler i Gebeciler, osim u šest spomenutih sela. XVI. U stoljeću najveće pleme Kayı nalazilo se na sjeveru Denizlija, u okruzima Kaş Yenicesi, Aydos i Şeyhli. Za vrijeme vladavine Sulejmana Veličanstvenog, ovi Denizli Kaji su živjeli u trideset pet sela. U ovih trideset i pet sela koja nisu nosila ime Kayı, živjelo je 1123 oženjenih i 233 pojedinaca, koji su plaćali državi 42.000 srebrnjaka svake godine. Menteşe Kayi, koji je nesumnjivo produžetak Denizli Kayija, bio je tih između Köyceğiz i Ayasuluk (Selçuk). Menteşe Kayıları, koji je bio podijeljen na četrnaest plemena i imao 892 porezne kuće za vrijeme vladavine Yavuza sultana Selima, povećao se na 1034 porezne kuće 1553. godine.Nijedno od sela u kojima su živjeli nije nosilo ime Kayı. Osim toga, nijedan naziv sela Kayı u sandžaku nije sačuvan do danas. Osim ovih plemena Kayı, koja su bila prepuna stanovništva, postojalo je još jedno pleme Kayı sa poreznim stanovništvom od 118, pored šest prije spomenutih sela, u okrugu Eğirdir u Hamid-ili sandžaku. Takođe u 17. veku. U vijeku su postojala plemena Kayı sa malom populacijom u sandžacima Saruhan, Karahisarısâhib (Afyon), Sîs (Kozan) i Ankara. Jedan ogranak iz Kajilara nije migrirao u Anadoliju i ostao je među transkaspijskim Turkmenima.
Među njima, nacija Göklen datira iz 19. stoljeća. U poslednjoj četvrtini veka činila su ih dvadeset i četiri plemena i nisu imala mnogo stanovništva. S druge strane, ovi ljudi Kayı su vjerovali da osmanska dinastija potiče iz njihovog plemena. Postoje različite tvrdnje o odnosu otomanske dinastije sa Kajlarima. Međutim, postoji potpuna saglasnost u domaćim i stranim izvorima da je pleme pod vlašću Ertuğrula i Osman-begova porijeklom iz Oguza (Turkmena). S druge strane, tvrdnja da je osmanska dinastija pripadala plemenu Kayı datira iz II. Smatra se da pripada Yazıcıoğluu Aliju, jednom od istoričara iz perioda Murad. Yazıcıoğluova veza otomanske dinastije sa plemenom Kayı morala je biti posljedica činjenice da se ovo pleme smatralo najplemenitijim plemenom Oğuzeli. Ovaj epitet koristili smo u 15. veku.
Edirneli Rûhî, jedan od istoričara 19. veka, preuzeo ga je od njega, kao i neki drugi pisci istorije kasnije. Ovu glasinu čuli su istoričari poput Şükrullaha i uključili ih u svoja djela, stoga, budući da nisu imali informacije o lozi Oguza, pripisali su Kayı Khana ne Gün Hanu, već Gök Alpu (koji će postati kan) . Međutim, moguće je i da je otomanska dinastija pripadala plemenu Kayı. Činjenica da je otomanska dinastija pridavala veliki značaj da se pokaže kao pripadnik klana Oğuzeli i Kayı pokazatelj je da je to usvojeno. II, koji je bio blisko zainteresovan za Oguze. Poznato je da je u Muradovoj palati bilo bardova koji su čitali epove o Dede Korkutu i da je dao klan Kayı da pečatira svoje novčiće. II. Prije Murata nije postojao osmanski vladar koji je imao pečat Kayı na svom novcu ili ga koristio na bilo koji drugi način. II. Iako pečat Kayı nije bio žigosan na novčićima nakon Murata, ovaj žig je dugo bio ugraviran na oružju. U muzeju oružja palate Topkapı, kao i iz 16. veka, moguće je videti pečat Kayı na svim vrstama oružja. Isti pečat je i na topovima iz 19. stoljeća.
Također Činjenica da su Muradovi unuci nosili imena Oğuz Khan i Korkut mora da je posledica njihovog interesovanja za svoje pretke. Srodstvo Karakeçilisa sa plemenom Kayı i osmanskom dinastijom je sumnjivo. Njihove spavaonice se nalaze u regiji Kırşehir i danas su poznate po svojim imenima.
Dok su živjeli u ovoj spavaonici, pripadali su zajednici Turaka “Ulu Yörük”. Karakeçili su prvo otišli u region Haymana, a odatle u 19. veku. U veku su migrirali u regiju Eskišehir, koja je njihova današnja domovina.
Počeli su posjećivati grobnicu Ertuğrula Gazija u Söğütu nakon što su stigli u svoj novi dom, Osmanskog vladara II. Abdulhamid je bio veoma dirnut ovim posjetama Karakečilija. Zapravo, njihove posjete su dobile zvaničan karakter, a djeca su počela da se zovu Ertuğrul, komponovana je Ertuğrul himna i formiran Ertuğrul puk. II je pripadnike ovog puka predstavio nemačkom caru Vilhelmu kao svoje rođake. Tako je Abdulhamid započeo tradiciju koja se nastavlja i danas.